توسعه باید به‌گونه‌ای باشد که علاوه بر تأمین نیازهای زمان حال، توانایی نسل‌های آتی را در پاسخگویی به نیازهایشان، به خطر نیندازد.

توسعه پایدار وضعیتی هماهنگ و ثابت نیست، بلکه فرآیندی متحول است که در قالب آن، استفاده از منابع، مسیر سرمایه‌گذاری‌ها، جهت‌گیری توسعه و فناوری و تغییرات نهادی با نیازهای آتی و نیازهای کنونی سازگاری پیدا می‌کند.

در توسعه پایدار، انسان در محور توجه قرار دارد و سزاوار یک زندگی مولد و سالم در هماهنگی با طبیعت است.

نکته مغفول مانده در میان تصمیم‌گیری‌ها و سیاست سازی‌ها آنجاست که طبیعت را تنها به‌عنوان منبعی برای توسعه به شمار نمی‌آورد بلکه آن را منشأ زمینی بقا و توسعه نوع بشر محسوب می‌دارد.

در یک توسعه پایدار، رشد و توسعه به‌گونه‌ای باید رخ دهد که متغیرهای غیراقتصادی مانند آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، آب هوای سالم و مراقبت از زیبایی‌های طبیعی را نیز در برگیرد.

درواقع یک شهر پس از توسعه پایدار باید در خدمت شهروندان و نسل‌های آتی باشد نه آن‌ها در خدمت شهر.

ساری به‌عنوان مرکز استان که به لحاظ ژئوپلیتیک علاوه بر بهره‌مندی از مواهب طبیعی و نزدیکی به دریا، راه‌آهن و فرودگاه گذرگاه عبور و مرور سیاسی و تجاری نیز است، گام‌های توسعه را برای رفع روزمرگی خود طی می‌کند و نگاه کلان نگر در آن وجود ندارد.

درنهایت اینکه توسعه پایدار شهری زمانی تحقق خواهد یافت که مدیران توسعه‌یافته داشته باشیم، شورای توسعه‌یافته و کلان نگر و شهرداری مولد

سرهنگ پرویز شعبانی