به گزارش وارش، بهار برای همه ما ایرانی‌ها، یادآور روزهای نو شدن، زیبایی‌های خدادادی، شکفتن و جوانه زدن است، فصلی برای زایش و رویش اما این فصل، سال‌ها است که دیگر برای مردم کشورمان رنگ و بوی زیبایی نمی‌دهد.
بهار سال گذشته بود که باران و سیل جزیی جدایی‌ناپذیر از زندگی ایرانیان شده بود، ایرانی که انگار روی آب قرار گرفته بود، از فوت عزیزان‌مان در شیراز و نابودی هزاران هکتار اراضی کشاورزی، راه‌های مواصلاتی، تخریب پل‌های ارتباطی و...
در لرستان خرابی‌ها بیش از پیش بود و بهاری در کار نبود، در مازندران و گلستان نیز بارش‌های بی امان باران، کار را برای مردمان این استان‌ها آنچنان سخت کرده بود که روزها بدون راه دسترسی، منتظر امدادگرانی بودند که با قایق‌های موتوری، به آنها کمک می‌کردند.
در خوزستان، حجم این آبگرفتگی آنچنان وسیع بود که کارون خروشان شد و اهواز در زیر آب؛ سیل به تدریج در سراسر کشور، بهارمان را درنوردید.
در آن روزهای پرفراز و نشیب، در مازندران، کشاورزان به کمک مردم و مسئولان، با حضور به موقع در اراضی کشاورزی، فصل کشت و کار را آغاز کردند، هر چند بسیاری از اراضی زراعی و باغات دیگر برای استفاده در آن مقطع، قابل کشت نبود، اما در بخش دیگری از مازندران، زندگی کشاورزی در جریان بود.
یک کشاورز ساروی در گفت‌و‌گو با وارش به این نکته اشاره کرد که بهار گذشته از لحاظ میزان بارش باران، بیش از حد تصور بود به گونه‌ای که برای کشاورزان پائین دست نیز مشکلاتی به وجود آورد و نشاهای بسیاری از افراد را نابود کرد.
باغدار سیمرغی در گفت‌و‌گو با وارش به این نکته اشاره کرد که آثار مخرب سیل سال گذشته همچنان در باغات ما وجود دارد و نتوانسته‌ایم برای برداشت، حتی یک سوم سال گذشته، محصول تولید کنیم.
بهار سال گذشته برای عده‌ای خرابی به همراه داشت و برای تعدادی دیگر نیز امداد اما پس از گذشت مدتی، مردم به انتظار بهاری دیگر، زندگی از سر گرفتند و منتظر شروع ماندگار اما این بار خبر شیوع ویروس کرونا در تمام جهان، بهار را به تلخی دیگری کشاند.
کرونا، ویروسی که بیش از 2 میلیون و 500 هزار نفر از جمعیت جهان را آلوده کرده و در ایران از مرز 80 هزار نفر گذشت، ویروسی که سرایت سریع، مهم‌ترین قابلیت اوست و ارتباط و تجمع در کنار هم، به مبتلا شدن ختم می‌شود.
تصور کنید که ایرانی‌ها با تمام سختی‌هایی که در بهار گذشته و در طول سال به بهانه‌های مختلفی همچون گرانی بنزین و حوادث آبان ماه، شهادت مدافعان حرم به ویژه سردار سلیمانی، حوادث پس از اشتباه سهوی سقوط هواپیما و ...کشیده‌اند منتظر عیدانه‌ای از بهار هستند اما این بار کرونا این اجازه را نمی‌دهد.
کرونایی که موجب شد در فصل زایش رو رویش، همچنان در خانه بمانیم و حتی در روز طبیعت، به جای حضور در طبیعت، باید قرنطینه می‌شدیم.
محمد یکی از شهروندان فریدونکناری است، او به وارش می‌گوید وقتی سال گذشته، سیل مردم کشورم را غافلگیر و عزادار کرد، ناراحتی بر دلمان سنگینی می‌کرد به گونه‌ای که نمی‌توانستیم آن را به راحتی بپذیریم اما هیچگاه گمان نمی‌کردیم ویروسی به این اندازه کوچک، بتواند کاری با ما کند که اتفاقات بزرگ و عجیب بهار گذشته را بسیار کوچکتر از آن ببینیم، اتفاقی که گاهی اوقات در دلم می‌گویم کاش همان سیل بود و کرونایی در کار نبود.
بر اساس این گزارش، بهار با تمام فراز و نشیب‌های عجیب و غریبش، همچنان برای‌مان بهار می‌ماند، اماوقتی که خوب می‌نگرم می‌بینم شاید این بهار است که از ما انتقام می‌گیرد، انتقام همه تجاوزهای صورت گرفته به طبیعت خدادادی، انتقام تجاوز و دست اندازی به کوه‌ها و جنگل‌ها، رودخانه‌ها و ....
کرونا و انتقام‌های اجتماعی و اقتصادی‌اش که آمده است تا بگوید، وقتی بهار آمد، بدون حب و بغض به دیدار هم بروید و برای با هم بودن برنامه‌ریزی کنید نه برای فرار از هم، قدر همدیگر را بدانید و بیشتر در کنار یکدیگر باشید، شاید نه سیل و زلزله بزگ، بلکه ویروسی کوچک این نعمات را از شما بگیرد.
گزارش از: سیداحمد حسینی