گزارش اختصاصی وارش نیوز، شاید در گذشته که زندگی مبنای سنتی و قدیمی داشت و هنوز از پیشرفت و رشد تکنولوژی خبری نبود، خرده‌ای بر کم‌کیفیت و یا بی‌کیفت بودن احتمالی مواد غذایی گرفته نمی‌شد اما این روزها با سرعت بسیار بالای رشد فناوری و تجهیزات علمی، کوچکترین کوتاهی در تمامی زمینه‌ها به ویژه تولید محصولات غذایی می‌تواند اولین و آخرین اشتباه باشد و علاوه بر سلامت مردم، اقتصاد یک گروه، جامعه و جهان را تهدید کند.
از یک سو امنیت در تولید محصولات مورد نیاز انسان‌ها، زمانی به دست می‌آید که نیازها و حاجت‌های افراد دقیقا مشخص شده و تولیدکنندگان همراه با آن اقدام به تولید کنند و از سویی دیگر، سلامت فدای اقتصادمان نشود.
مدت‌ها است که در مازندران، کشاورزی به عنوان منبع درآمد مردم این استان محسوب می‌شود و مازندرانی‌ها از این طریق با تولید محصولات زراعی و باغی و حتی ریزمیوه‌ها، معیشت دارند.
معیشت مازندرانی‌ها به واسطه مشغله پرزحمتی همچون کشاورزی از یک سو و شرایط نامناسب اقتصادی موجود در جامعه از سوی دیگر، موجب شده تا در برخی موارد سهل‌انگاری‌هایی صورت گیرد که سلامت و اقتصاد به عنوان دو مولفه امنیت غذایی، چنان جدی گرفته نشود؛ در واقع سلامت مواد غذایی همسو با اقتصاد آن عمل نکرده باشد و به نوعی "فدایی" اقتصاد شده است.
این موضوع را می‌توانید دقیقا در اراضی کشاورزی کنار محل دپوی زباله در مازندران به وضوح مشاهده فرمایید. به عنوان مثال اراضی کشاورزی در محل دپوی زباله در فریدونکنار وضعیت نابسامانی دارد به گونه ای که شیرابه های تولید شده از این زباله ها وارد این زمین های کشاورزی می شود هرچند چند وقتی است که شهرداری در یک اقدام موقتی اقدام به جابجایی بخش عظیمی از این زباله‌ها کرده است اما بر همگان مبرهن است که شیرآبه‌های ناشی از دپوی این زباله‌ها دقیقا در کنار این اراضی کشاورزی، حدود دو سال زمان برای از بین رفتن نیاز دارد و به راحتی به واسطه آب‌های زیرزمینی وارد این زمین‌های کشاورزی کشت برنج می‌شود.
نکته بسیار مهم این است که فریدونکنار تنها شهری نیست که اراضی کشاورزی دقیقا در کنار محل دپوی زباله قرار دارد. تقریبا در تمامی شهرهای مازندران این اتفاق صورت می‌گیرد و نه تنها مسئولی، مسئولیت آن را نمی‌پذیرد بلکه به این کار بسیار نادرست خود در دپوی زباله و همچنین کشت و تولید برنج، ادامه می‌دهند.
نکته دیگری که باید به آن اشاره شود پرداخت خسارت از سوی شهرداری‌ها به اراضی کشاورزی محل دپوی زباله است اما همچنان کشاورزان اقدام به تولید می‌کنند که سوال اینجا است اگر نهادی اقدام به جبران خسارت می‌کند چرا کشاورز اصرار به تولید دارد.
به گزارش وارش، یک خبرگزاری نیمه دولتی چندی پیش با انتشار مطلبی اعلام کرد که "روند رو به رشد ابتلا به سرطان در استان‌های شمالی به‌ویژه مازندران و افزایش مرگ‌و‌میر ناشی از این بیماری در این مناطق نگرانی‌های زیادی را برای مردم و مسوولان این مناطق ایجاد کرده و به نوعی زنگ هشدار را برای اعلام یک وضعیت بحرانی به صدا درآورده است؛ به‌گونه‌ای‌که هم اکنون دومین عامل مرگ و میرمردم این استان، سرطان است. شایع‌ترین سرطان در مازندران، سرطان‌های دستگاه گوارش هستند که به ترتیب سرطان معده، مری و روده بزرگ بیشترین آمار ابتلا را دارند. در بانوان هم سرطان پستان بیشتر مشاهده می‌شود؛ اما در مجموع شایع‌ترین سرطان مربوط به دستگاه گوارش است".
با کمی تفکر و تحلیل به خوبی در می‌یابیم که نه تنها این آمار اشتباه نیست بلکه یکی از اصلی‌ترین دلایل آن تولید محصولاتی غیربهداشتی و ناسالم است که شاید بتوان تولید برنج با کیفتی که در بالا اشاره شده است، یکی از دلایل مهم آن باشد.
ورود انواع و اقسام شیرآبه‌های محل دپوی زباله، ورود فاضلاب و پساب‌های خانگی به رودخانه‌ها و غیره، علاوه بر آنکه بر امنیت اکوسیستم آن محیط اثرگذار است، به "کشت سرطان" نیز می‌انجامد.
هرچند ذکر این نکته بسیار مهم و حیاتی است که در مجموع برنج مازندران و به ویژه شهرهایی که در تولید آن برند محسوب می‌شوند بسیار مناسب و با کیفیت است اما بی‌توجهی مسئولان و ناتوانی آنها در نظارت و اعمال یک برنامه درست و دقیق و مصلحت‌اندیشی‌های نابخردانه، موجب شده است علاوه بر ضربه احتمالی اقتصادی در آینده سلامت مردم نیز به شدت به خطر بیفتد.
گزارش از سید احمد حسینی فعال رسانه‌ای