به گزارش وارش نیوز/ نمی دانم از کجا و چگونه شروع کنم، از طرفی شادمان هستم در فرهنگ غنی ایرانیانی رشد کرده ایم که نگاه فاخری به زنان، دختران و کودکان دارد فردوسی که بزرگترین خدمت را به زبان پارسی نمود در شاهنامه از سجایای حق رودابه مادر رستم. گرد آفرید هم نبرد دلاور سهراب، کتایون ، منیژه مظهر پاک عشق و عفت و روشنک  نمونه زن ایرانی اشاره  دارد، آنگاه که اعراب جاهلیت دختر های بی گناه را زنده به گور می کردند در ایران زمین دختران حرمت داشتند، تا آنکه ندای توحید از زبان پیامبر اسلام در سرزمین جاهلیت طنین انداز شد و نوید عدالت، قسط، برابری و مساوات سرداد، اسلام از بزرگ زنانی چون فاطمه، زینب، مریم، هاجر و... نام به میان می آورد که هریک الگویی هستند برای دختران و مادران،  باز وقتی رجوع می کنم به شاعران ایرانی می بینم در قرن هفتم سعدی شیرین سخن چنین می گوید:
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش زیک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
 با مرور این بیت ها از خود می پرسم پس چرا در کشوری که گنجینه ای از گنجهای نفت و زغال و مشتقات پتروشیمی و... هست ما و بعضی از مسئولین و بعضی از دست اندرکاران به کودکان کار و دخترک های معصوم و مادران زجر کشیده، پسران در ذیل تیرکهای چراغ قرمز کم توجه هستیم؟
براستی قانونگذاران ما که عده ای از آنان برای رسیدن به صندلی مجلس شاید  هزینه های آنچنانی کرده اند آیا از جایگاه تقنینی و سپس اعمال ابزار نظارتی بر اجرای رفاه برای این قشر تاکید دارند؟
آیا مدیران مرتبط دولتی  ما که شاید بعضی از ایشان به واسطه دوستی، باند، جناح و پشتیبان بانفوذ به مقام رسیده اند در عمل صددرصد توجه کرده اند؟
آیا امثال ما که هر روز در مسیر تردد خویش مواجه با کودکان کار و دخترک های معصوم که شادی و لبخند از صورتک های زیبای ایشان به دلیل مشقت کار و فقر معیشت کوچ کرده است، حاضریم به سهم خویش حداقل در دهه کرامت شادی را به ایشان هدیه دهیم؟
مگر می شود روبروی چشمان مقامات عمارت نشین شهرداری در بعضی از شهر ها بر سر چهارراه شهرداری یا سه راه شهرداری درست در مسیر فرمانداری در محل تردد شورای شهری و دیگر مقامات دولتی و غیردولتی هر روز دخترکهای معصوم را که برای معیشت با شاخه گلی یا دستمال کاغذی یا حتی پارچه ای برای نظافت شیشه خودروها در جهاد و تلاش هستند را ببینند و ببینیم ولی بی تفاوت یا کم تفاوت رد شویم؟

(بدیهی است تکدیگرانی که تکدی را حرفه خویش ساخته اند با این کودکان عزیز متفاوت هستند، همچنین خدمات شهرداری و بهزیستی را در این بخش نفی نمی کنیم)
اما با صدای بلند می پرسیم چگونه هست، فرزندان محدودی از مسئولین شاید به پشتوانه موقعیت بیت المال پدران و مادران در آمریکا و کانادا و اتریش و اروپا و... سیاحت کنند اما طفلک هایی اینجا اینگونه سختی را تحمل می کنند؟
چگونه عده ای به خود اجازه خیانت به بیت المال و اختلاس داده اند در حالیکه در نزدیکی ایشان دخترکها و پسرک ها همان کودکان معصوم کار مشقت را به جان خریده اند؟
هیچ کس و هیچ وجدان بیداری خدمات انجام یافته توسط دست اندرکاران ذی ربط  را سیاه نمایی و نفی نمی کند. اما آیا کافی بوده است؟ اگر کافی بوده پس چرا هر روز شاهد این صحنه ها و کودکان کار هستیم؟
کودکانی که در این سن می بایست به شادی و بازی و تفریح کودکانه و درس و مشق می پرداختند، بیاییم در دهه کرامت دخترک های معصوم و پسرکهای بی گناه زیر تیرکهای چراغ قرمز و دیگر کودکان کار را پسران، دختران، برادران، خواهران خود بدانیم و با عزمی ملی به کمک ایشان بشتابیم و از همین دهه کرامت شادی را به ایشان ارمغان دهیم. بیاییم مسئولین ذی ربط را تشویق به انجام کامل شرح رسالت سازمانی کنیم و حتی مطالبه گری منطقی، بیاییم پویش همت داوطلبانه، کمک مؤمنانه را اینبار  برای کودکان کار در دهه کرامت سال هزاروسیصدونودونه شمسی به اجرا در آوریم.
به امید روزیکه معیشت بصورت کامل و رفاه برای این قشر عزیز فراهم شود.

🔹عبدالله (علی) شهمیر شورمستی