وی با تاکید براینکه بستر اجتماعی جامعه باید بپذیرد که این زباله ها روی منظر شهر و روستا به لحاظ زیبایی شناختی تاثیر منفی دارد، افزود: انباشت زباله در یک منطقه ساحلی و جنگلی علاوه بر ایجاد چهره نازیبا، به لحاظ بهداشتی نیز خطرات جدی را به همراه دارد.
این پژوهشگر حوزه محیط زیست با بیان اینکه استان مازندران به لحاظ شرایط اقلیمی که دارد شیرابه ها وارد آبهای سطحی از جمله رودخانه می شوند، تصریح کرد: این آلودگی روی سلامتی تاثیر منفی زیادی دارد و با توجه به زیاد بودن بیماری سرطان در مازندران این موضوع می تواند به صورت زنجیروارد بهم متصل باشد.
اشتیاقی ، بازگشت اثرات منفی زباله را طی یک بازده زمانی به خود شهروندان دانست و ادامه داد: در صورتی که فرد در معرض دانش و اطلاعات درست قرار گیرد خواسته و ناخواسته پذیرش عمومی بالا می رود.
وی با اشاره به مسئله مهم پسماند در استان مازندران، گفت: همکاری و مشارکت رکن اساسی مدیریت پسماند است که با پذیرش عمومی می توان روی مدیریت و مشارکت کار کرد و منتظر نتایج مثبت بود.
عضو انجمن بین المللی جامعه شناسی محیط زیست با تاکید براینکه مشارکت را نمی توان در هیچ اجتماع محلی فعال کرد مگرتا زمانی که خود فرد مسئله بودن زباله را قبول کند، یادآور شد: خود فرد تا زمانی که نپذیرد این زباله هزینه اجتماعی در بردارد نمی توان مدیریت درستی انجام داد.
اشتیاقی متذکر شد: با افزایش دانش می توان  این نگرش را ایجاد کرد که زباله روی فرد و جامعه تاثیر منفی دارد و بعد با تغییر نگرش و تغییر عادتهای رفتاری و ایجاد مسئولیت اجتماعی، فرد  به سمت تفکیک زباله خواهد رفت.
وی به ابعاد مختلف در مداخله  به لحاظ ساختاری برای مبحث مهم زباله در مازندران اشاره کرد و گفت: قوانین زیادی در مدیریت پسماند در شهرهای شمالی بخصوص استان مازندران گذاشته شد و یک سری بودجه های کلان در شهرداری ها برای تعبیه سطل های زباله تفکیک در نظرگرفته شد و یا معافیت های مالیاتی  گذاشته شد که همه اینها جزو مداخله ساختاری محسوب می شود.
این استاد دانشگاه حوزه محیط زیست با ابراز تاسف از اینکه تا این زمان این طرح ها آنچنان موفق نبوده است، افزود: به دلیل اینکه این طرح ها نتوانستند مشارکت عمومی ایجاد کنند  و تا زمانی که شهروند به این باور نرسیده باشد که مشارکت وی می تواند اثر بخش باشد، زحمت تفکیک زباله را به خود نخواهد داد.
اشتیاقی با بیان اینکه طبق آمار بیشترین هزینه شهرداری ها و دهیاری ها صرف جمع آور زباله می شود، گفت: تا زمانی که بدنه اجتماعی جامعه به این باور نرسد که مشارکت وی علاوه بر کمک به زیباسازی شهری، درهزینه های شهری و روستایی نیز صرفه جویی به همراه دارد نمی توان کاری کرد.
وی از مشارکت اجتماعی به عنوان یک سرمایه اجتماعی یاد کرد و ادامه داد: در شهرها و روستاهای استان می توان با استفاده از این سرمایه اجتماعی برای کنش جمعی در تفکیک زباله بهره برد و یک هنجار ایجاد کرد.
نویسنده کتاب جامعه شناسی کنش زیست محیطی خاطر نشان کرد: شهرداری ها می توانند برای شهروندانی که همکاری مداومی در این زمینه دارند یک سری تشویق ها از جمله تخفیف در پرداخت عوارض و یا تخفیف در یک سری مکان های تفریحی قائل شوند زیرا به لحاظ انگیزشی بسیار مهم است.
اشتیاقی با بیان اینکه باید چالش ها مورد بررسی قرار گیرد، تاکید کرد: مشارکت اجتماعی نیازمند زمان است تا به پایداری اجتماعی برسد.

پ/